چگونه می‌توانیم بفهمیم که بلاک‌چین، اصلاً چیست و به چه دردی می‌خورد؟ برای رسیدن به پاسخ این سوال، باید از ابتدا شروع کنیم. همه چیز با فردی به نام ساتوشی ناکاموتو که اکنون یکی از ثروتمندترین افراد ناشناخته جهان است، آغاز شد. ناکاموتو در اکتبر ۲۰۰۸ مقاله ای را در یک خبرنامه اینترنتی منتشر کرد که در آن، جزئیات اولین سیستم بلاک‌چین را توضیح داده بود: یعنی یک پایگاه داده عمومی که هر ۱۰ دقیقه بوسیله هزاران کامپیوتر هماهنگ و بروز می‌شود و هیچکس هم قادر نخواهد بود آن را هک کند.
هدف چنین شبکه ای هم این خواهد بود که بایگانی مطمئن و امنی برای ثبت تراکنش‌های ارزی که ناکاموتو آن را بیت کوین می‌خواند، ایجاد شود. تا آن زمان، مشکل پول‌هایی که بر اساس روشی به نام نظیر به نظیر جابجا می‌شدند، این بود که هیچ ضمانتی وجود نداشت که این تراکنش دو بار انجام نشود. تکنولوژی بلاک‌چین این مشکل را با استفاده از یک دفتر کل عمومی حل کرد.
این دفتر کل، نوعی صفحه گسترده دیجیتال بود که با کمک دانش رمزنگاری و ریاضیات، امنیتی غیر قابل انکار برای تراکنش‌ها ایجاد می‌کرد. در آن زمان، نشریه اکونومیست، آن را ماشین اعتماد نامید. پس از آن بود که تکنولوژی بیت کوین به سرعت رشد کرد و محبوب شد.
برای درک بهتر آن، تصور کنید بلاک‌چین، نوعی داربست باشد که هر نوعی اطلاعاتی را که نیاز به امنیت داشته باشد، می‌تواند در جای خود، محکم و امن نگه دارد. این اطلاعات می‌توانند هر چیزی مانند اطلاعات اقتصادی، مدارک مالکیتی یا هویتی یا هر چیز دیگری باشند.
در این مقاله می خواهیم به سادگی توضیح دهیم که هر نوع اطلاعاتی (برای مثال یک ارز رمز پایه) چگونه می‌تواند در شبکه ای بدون هسته مرکزی و پُر از افراد غریبه ای که دلیلی برای اعتماد به هم ندارند، رد و بدل شود. راز این تراکنش ها و جابجایی اطلاعات در یک دفتر کل عمومی قرار دارد، دفتری ثابت و همیشگی که اطلاعات درون آن به هیچ عنوان نتواند بوسیله یکی از اعضای شبکه تغییر پیدا کند. در ادامه شما می‌توانید با چگونگی استواری این شبکه آشنا شوید.
تراکنش در بلاک‌چین با موافقت یکی از اعضاء که می‌خواهد اطلاعات به عضو دیگری بفرستد، آغاز می‌شود. این اطلاعات می‌تواند هر چیزی باشد، اما چون هدف بلاک‌چین ثبت همیشگی و قابل تایید تبادل یا تراکنش است، اطلاعات معمولاً با نوعی دارایی با ارزش مرتبط خواهند بود. مثال‌های معمول این اطلاعات عبارتند از واحدهایی از ارزهای رمز پایه، قراردادها یا اسناد مالکیت، اطلاعات پزشکی یا اطلاعات هویتی.
تراکنش برای تایید در دسترس همه اعضاء یعنی کامپیوترهای شبکه نظیر به نظیر که بلاک‌چین را تشکیل می‌دهند، قرار داده می‌شود. هر گره‌ای که روی شبکه قرار دارد، مجهز به فرآیندی برای تایید اعتبار تراکنش‌های صحیح است. برای نمونه در تراکنش‌های بیت کوین، شبکه باید تایید کند فردی که می‌خواهد مقداری بیت کوین به دیگری بپردازد، اصلاً آن مقدار بیت کوین را در اختیار دارد یا نه؟
نرم‌افزار نوعی اثر انگشت را برای این بلوک جدید تولید می کند. این اثر انگشت از طریق هش کردن اطلاعات اصلی و دو بسته دیگر اطلاعاتی ایجاد می‌شود. بسته‌های دیگر اطلاعاتی عبارتند از اثر انگشت بلوک قبلی و یک عدد تصادفی که نانس نامیده می‌شود.
گره‌های خاصی که به معدن‌کار معروف هستند، شروع به رقابت با هم می‌کنند تا حق اضافه کردن بلوک های جدید به بلاک‌چین را پیدا کنند. کامپیوترهای آن‌ها به طرز خستگی‌ناپذیری در حال انجام عملیات محاسباتی تکراری در فرآیند آزمون و خطای خود هستند تا شاید به صورت تصادفی راه حلی برای مشکلی که بوسیله شبکه مطرح شده است، پیدا کنند. در بلاک‌چین - بیت کوین، معدن‌کاران به دنبال راه حل‌هایی می‌گردند که مقدار هش نام دارند و رشته‌ای از اعداد و حروف هستند که تعداد مشخصی صفر در ابتدای آن‌ها وجود دارد. هر کس که بتواند این راه حل را پیدا کند، عملیات معدن‌کاری خود را با موفقیت به پایان می‌رساند و پاداش اقتصادی خود را دریافت می‌کند.
بلوک تایید شده با یک اثر انگشت دیجیتال به بلاک‌چین اضافه می‌شود. این اثر انگشت از نظر ریاضی بخشی از اثر انگشت‌های بلاک پیش از خود را هم در بر خواهد داشت. این اثر انگشت‌ها زمانیکه در کنار هم قرار گیرند، قدرت و امنیت بسیار زیادی به بلاک‌چین یعنی زنجیره بلوک‌ها خواهند بخشید.
